Presentámosche os conceptos clave sobre tecnoloxía aplicada á xestión de residuos e á normativa.
API son as siglas en inglés correspondentes ao que en castelán se denomina “interface de programación de aplicacións”, é dicir, un sistema que permite a comunicación entre dúas ou máis aplicacións.
É unha aplicación móbil de Teixo que facilita a interacción entre o persoal de oficina e os/as condutores/as para lograr traslados de residuos rápidos e seguros e con papel cero. En concreto, permite que o condutor envíe, dende o seu móbil a Teixo, os datos rexistrados durante a recollida ou entrega de residuos. Ademais, se os teus contedores dispoñen de QR xerado con Teixo, o condutor pode identificalos mediante a lectura do devandito código. Se o condutor, ademais, dispón dunha impresora portátil tamén poderá imprimir directamente DI e albarás.
A Lista Europea de Residuos (LER) é unha relación harmonizada de residuos. Os diferentes tipos de residuos da lista clasifícanse mediante códigos de seis cifras. Os capítulos (catro cifras) e subcapítulos (dúas cifras) definen os tipos de actividades que xeran os residuos.
Se tomamos por exemplo o código “04 02 22”, veremos que “04” corresponde ao capítulo “Residuos das industrias do coiro, da pel e téxtil”, “02” identifica ao subcapítulo “residuos da industria téxtil”, “22” é o código correspondente a residuos de fibras téxtis procesadas.
É unha firma electrónica integrada en Teixo que ten validez legal. Funciona de acordo a eIDAS, regulamento europeo 910/2014 que establece os estándares legais e de seguridade para a correcta identificación electrónica da firma. Na práctica, este tipo de firma permite aos usuarios de Teixo axilizar aínda máis a xestión diaria da súa documentación ambiental e comercial. Ademais, é un sistema de firma seguro porque, unha vez asinados os documentos, son inalterables e custódianse e arquivan baixo o cumprimento de estritos protocolos.
Trátase dunha comunicación para o exercicio da actividade, dirixida ao órgano competente en materia de medio ambiente da Comunidade Autónoma na que está situado o centro, a través dun procedemento establecido. Nesta comunicación, o produtor debe indicar os residuos que vai xerar como resultado da súa actividade, que cantidades anuais aproximadas e a que xestores de residuos vai enviar.
Este trámite é obrigatorio para produtores de residuos perigosos e tamén para aqueles que xeren máis de 1000 toneladas de residuos non perigosos.
As siglas de E3L corresponden en inglés a Environmental Electronic Exchange Language ou «linguaxe de intercambio electrónico ambiental».
Trátase da linguaxe informática empregada para o intercambio de datos entre as distintas plataformas electrónicas involucradas na xestión de residuos en España.
Coa entrada en vigor do RD 553/2020 de Traslado de residuos, é obrigatorio usar as versións máis recentes de E3L. A máis moderna é a 3.4.
O número de identificación ambiental (NIMA) é un código empregado a nivel estatal, asignado pola Comunidade Autónoma para identificar os centros rexistrados como produtores e/ou xestores de residuos conforme á Lei de Residuos e Chans Contaminados (Lei 07/2022).
Da mesma maneira que un NIF vai asociado a unha empresa, o NIMA vai asociado a un centro. Enténdese por Centro unha ou varias instalacións suxeitas ás distintas autorizacións ou inscricións, situadas no mesmo emprazamento e cuxo titular sexa a mesma persoa física ou xurídica.
O NIMA está constituído por dez díxitos: os dous primeiros corresponden ao código INE da provincia e os oito restantes son números asignados pola Comunidade Autónoma. Este número asígnase en función de tres factores:
De acordo co Real Decreto de Traslados (RD 553/2020), considerarase operador do traslado á persoa física ou xurídica que organice o traslado dos residuos. Por regra xeral o operador será o produtor dos residuos. Tamén poden selo:
É un concepto empregado dentro da política da Unión Europea que se resume co principio de «quen contamina paga». Establece a obrigatoriedade dos produtores de facerse cargo dos residuos que xerarán devanditos produtos unha vez utilizados, sexan envases ou non, tanto de uso doméstico como industrial.
Ata o de agora, en España era obrigatorio unicamente para aparellos eléctricos e electrónicos, pilas e acumuladores, vehículos, envases, pneumáticos e aceites minerais. Con todo, a entrada en vigor da Lei de residuos e chans contaminados (Lei 7/2022) reforzou o ámbito da devandita responsabilidade, aumentando a listaxe de obrigacións para os distintos produtores.
Durante décadas o modelo de responsabilidade dentro da xestión de residuos na normativa española era a chamada «responsabilidade delegada» que establece que a responsabilidade do produtor ou do posuidor do residuo conclúe cando se entrega a un negociante para o seu tratamento, ou a unha entidade de tratamento autorizadas e se scredite documentalmente. Este modelo revelouse insuficiente xa que nin garante a correcta xestión dos residuos nin permite controlar a rastrexabilidade dos mesmos. A propia Unión Europea recomendaba a España substituír este réxime de delegación por un modelo de «responsabilidade compartida», seguindo o ronsel de países como Francia, Alemaña e Reino Unido.
O réxime compartido regula que o produtor de residuos comparta a responsabilidade do destino final dos residuos, aínda que sexan xestionados por axentes intermedios. Esta medida propicia un efecto de autorregulación entre os actores da cadea de residuos, xa que os produtores buscarán os mellores tratamentos existentes para os seus residuos, e unha correcta xestión do residuo ata a súa valorización ou eliminación final.
A Lei 07/2022 establece a responsabilidade compartida, de tal forma que non é suficiente con entregar o residuo a un negociante ou un xestor intermedio, senón que o produtor debe asegurarse de que o seu residuo chega a un tratamento final.
Un Saas ou Software as a Service é un programa informático que permite aos seus usuarios conectarse e utilizar as súas solucións de maneira centralizada e na nube, mediante un modelo de pago por uso.
O termo «software na nube» fai referencia a aqueles programas informáticos que, como Teixo, execútanse desde internet. Este tipo de aplicacións non están aloxadas nun único computador, senón nunha rede de servidores.
Trátase da presentación dos documentos electrónicos de traslado de residuos ante os órganos competentes a través das correspondentes plataformas ambientais.
A extensión .xml identifica o formato de arquivo elixido pola Administración para o intercambio de información de residuos. Os arquivos que cargas nas plataformas ambientais empregan este formato. Existen varias versións de formato xml.