Presentámosche os conceptos clave sobre tecnoloxía aplicada á xestión de residuos e á normativa.
API son as siglas en inglés correspondentes ao que en castelán se denomina “interface de programación de aplicacións”, é dicir, un sistema que permite a comunicación entre dúas ou máis aplicacións.
É o plan de acción a favor das persoas e do planeta no que se inclúen os 17 ODS. Foi aprobado en 2015 polos 193 estados membros da ONU.
Trátase dunha continuación dos Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio da ONU (2000-2015) que pretendían abordar problemas globais como a erradicación da pobreza extrema e a fame ou a mellora do acceso á educación.
É unha aplicación móbil de Teixo que facilita a interacción entre o persoal de oficina e os/as condutores/as para lograr traslados de residuos rápidos e seguros e con papel cero. En concreto, permite que o condutor envíe, dende o seu móbil a Teixo, os datos rexistrados durante a recollida ou entrega de residuos. Ademais, se os teus contedores dispoñen de QR xerado con Teixo, o condutor pode identificalos mediante a lectura do devandito código. Se o condutor, ademais, dispón dunha impresora portátil tamén poderá imprimir directamente DI e albarás.
A "cadea de valor dos residuos" abarca todo o proceso desde a xeración inicial dos residuos ata a súa eliminación final. Este proceso inclúe as fases de recollida, clasificación, tratamento, almacenamento e valorización dos residuos.
Neste proceso transformador da xestión de residuos, a tecnoloxía xoga un papel fundamental porque é capaz de aportar solucións para simplificar as obrigas e facer tanxibles e cuantificables os obxectivos.
A Lista Europea de Residuos (LER) é unha relación harmonizada de residuos. Os diferentes tipos de residuos da lista clasifícanse mediante códigos de seis cifras. Os capítulos (catro cifras) e subcapítulos (dúas cifras) definen os tipos de actividades que xeran os residuos.
Se tomamos por exemplo o código “04 02 22”, veremos que “04” corresponde ao capítulo “Residuos das industrias do coiro, da pel e téxtil”, “02” identifica ao subcapítulo “residuos da industria téxtil”, “22” é o código correspondente a residuos de fibras téxtiles procesadas.
A debida dilixencia ou dilixencia debida é o proceso polo cal as empresas poden identificar, previr, mitigar e explicar como abordan os seus efectos adversos reais e potenciais. Podes consultar a Directiva de Due Diligence da UE para as empresas aquí.
A economía circular é un sistema no que os materiais nunca se converten en residuos e a natureza se rexenera. Nunha economía circular, os produtos e materiais mantéñense en circulación a través de procesos como o mantemento, a reutilización, a renovación, a remanufacturación, a reciclaxe e a compostaxe. Xorde como unha alternativa ao modelo económico lineal tradicional, baseado principalmente no concepto de “usar e tirar”, que require grandes cantidades de materiais e enerxía.
É unha firma electrónica integrada en Teixo que ten validez legal. Funciona de acordo a eIDAS, regulamento europeo 910/2014 que establece os estándares legais e de seguridade para a correcta identificación electrónica da firma. Na práctica, este tipo de firma permite aos usuarios de Teixo axilizar aínda máis a xestión diaria da súa documentación ambiental e comercial. Ademais, é un sistema de firma seguro porque, unha vez asinados os documentos, son inalterables e custódianse e arquivan baixo o cumprimento de estritos protocolos.
A pegada de carbono do ciclo de vida dun produto mide as emisións totais de gases de efecto invernadoiro xeradas por un produto, desde a extracción de materias primas ata o final da súa vida útil. Mídese en equivalentes de dióxido de carbono (CO2 e).
Trátase dunha comunicación para o exercicio da actividade, dirixida ao órgano competente en materia de medio ambiente da Comunidade Autónoma na que está situado o centro, a través dun procedemento establecido. Nesta comunicación, o produtor debe indicar os residuos que vai xerar como resultado da súa actividade, que cantidades anuais aproximadas e a que xestores de residuos vai enviar.
Este trámite é obrigatorio para produtores de residuos perigosos e tamén para aqueles que xeren máis de 1000 toneladas de residuos non perigosos.
O acrónimo de E3L significa Environmental Electronic Exchange Language ou "linguaxe de intercambio electrónico medioambiental".
Esta é a linguaxe informática utilizada para intercambiar datos entre as distintas plataformas electrónicas implicadas na xestión de residuos en España.
Coa entrada en vigor do RD 553/2020 de Transferencia de Residuos, é obrigatorio utilizar as versións máis recentes de E3L. O máis moderno é o 3.4.
O número de identificación ambiental (NIMA) é un código utilizado a nivel estatal, asignado pola Comunidade Autónoma para identificar os centros rexistrados como produtores e/ou xestores de residuos de acordo coa Lei de Residuos e Solos Contaminados (Lei 07/2022).
Da mesma maneira que un NIF vai asociado a unha empresa, o NIMA vai asociado a un centro. Enténdese por Centro unha ou varias instalacións suxeitas ás distintas autorizacións ou inscricións, situadas no mesmo emprazamento e cuxo titular sexa a mesma persoa física ou xurídica.
O NIMA está constituído por dez díxitos: os dous primeiros corresponden ao código INE da provincia e os oito restantes son números asignados pola Comunidade Autónoma. Este número asígnase en función de tres factores:
- Titular da autorización da instalación ou centro. Identificado polo seu NIF.
- Localización da instalación ou centro. Identificado polas súas coordenadas UTM.
- Actividade principal do centro. Identificado a través do seu CNAE.
Os ODS teñen como obxectivo abordar problemas globais como a pobreza extrema e a emerxencia climática. Forman parte da Axenda 2030 e están formadas por 17 obxectivos que á súa vez se dividen en 169 metas, a cumprir no ano 2030.
O "Obxectivo 55" é un paquete de propostas que buscan proporcionar un marco coherente e equilibrado para acadar os obxectivos climáticos da UE. O seu nome fai referencia á redución de emisións en polo menos un 55% que a UE fixou para 2030.
De acordo co Real Decreto de Traslados (RD 553/2020), considerarase operador do traslado á persoa física ou xurídica que organice o traslado dos residuos. Por regra xeral o operador será o produtor dos residuos. Tamén poden selo:
O Pacto Verde Europeo é un paquete de iniciativas políticas creados co obxectivo de liderar a UE no camiño cara a unha transición ecolóxica para acadar a neutralidade climática para 2050. A Comisión lanzou o Pacto Verde Europeo no 2019.
É un concepto empregado dentro da política da Unión Europea que se resume co principio de «quen contamina paga». Establece a obrigatoriedade dos produtores de facerse cargo dos residuos que xerarán devanditos produtos unha vez utilizados, sexan envases ou non, tanto de uso doméstico como industrial.
Ata o de agora, en España era obrigatorio unicamente para aparellos eléctricos e electrónicos, pilas e acumuladores, vehículos, envases, pneumáticos e aceites minerais. Con todo, a entrada en vigor da Lei de residuos e chans contaminados (Lei 7/2022) reforzou o ámbito da devandita responsabilidade, aumentando a listaxe de obrigacións para os distintos produtores.
Durante décadas, o modelo de responsabilidade dentro da xestión dos residuos na normativa española foi a denominada "responsabilidade delegada" que establece que a responsabilidade do produtor ou posuidor dos residuos remata cando se entregan a un distribuidor para o seu tratamento, ou a unha entidade de recollida. tratamento autorizado e está documentado. Este modelo resultou insuficiente xa que nin garante a correcta xestión dos residuos nin permite controlar a súa trazabilidade. A propia Unión Europea recomendou a España substituír este réxime de delegación por un modelo de "responsabilidade compartida", seguindo o ronsel de países como Francia, Alemaña ou Reino Unido.
O réxime compartido regula que o produtor de residuos comparte a responsabilidade do destino final dos residuos, aínda que sexan xestionados por axentes intermedios. Esta medida fomenta un efecto de autorregulación entre os actores da cadea de residuos, xa que os produtores buscarán os mellores tratamentos existentes para os seus residuos, e unha correcta xestión dos residuos ata a súa valorización ou eliminación definitiva.
A Lei 07/2022 establece a responsabilidade compartida, de tal xeito que non abonda con entregar os residuos a un distribuidor ou a un xestor intermedio, senón que o produtor debe garantir que os seus residuos cheguen a un tratamento final.
Un Saas ou Software as a Service é un programa informático que permite aos seus usuarios conectarse e utilizar as súas solucións de maneira centralizada e na nube, mediante un modelo de pago por uso.
O termo «software na nube» fai referencia a aqueles programas informáticos que, como Teixo, execútanse desde internet. Este tipo de aplicacións non están aloxadas nun único computador, senón nunha rede de servidores.
Supón a presentación dos documentos electrónicos de transferencia de residuos aos órganos competentes a través das plataformas ambientais correspondentes.
A valorización de residuos é un proceso que implica a recuperación e aproveitamento de recursos, enerxía ou materiais útiles procedentes dos residuos. O seu obxectivo é darlle valor adicional aos residuos en lugar de eliminalos de forma convencional.
Existen dous tipos de valorización: xeración de enerxía ou valorización de materiais.
A extensión .xml identifica o formato de arquivo elixido pola Administración para o intercambio de información de residuos. Os arquivos que cargas nas plataformas ambientais empregan este formato. Existen varias versións de formato xml.