Glosario

API son as iniciais en inglés correspondentes ao que en castelán se denomina "interface de programación de aplicacións", é dicir, un sistema que permite a comunicación entre dúas ou máis aplicacións.

Trátase dunha aplicación móbil de Teixo que facilita a interacción entre o persoal da oficina e os condutores para conseguir un traslado de residuos rápido e seguro sen papel. En concreto, permite ao condutor enviar, dende o seu teléfono móbil, a Teixo, os datos rexistrados durante a recollida ou entrega dos residuos.

Ademais, se os teus contedores teñen un QR marcado con Teixo, o condutor poderá identificalos lendo ou utilizando un código. Se o condutor tamén ten unha impresora portátil, tamén pode imprimir directamente o DNI e os albaranes de entrega.

Este plan de acción en favor das persoas do planeta non inclúe os 17 ODS. Foi aprobado en 2015 por 193 estados membros da ONU. Segue dous Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio da ONU (2000-2015) que pretendían abordar problemas globais como a erradicación da pobreza extrema e a fama ou o deficiente acceso á educación.

A "cadea de valor de dous residuos" abarca todo o proceso desde a xeración inicial de residuos ata a súa eliminación final. Este proceso inclúe as fases de recollida, clasificación, tratamento, almacenamento e valorización dos residuos. Neste proceso transformador da xestión dos residuos, a tecnoloxía xoga un papel fundamental porque é capaz de aportar solucións para simplificar tarefas e facer tanxibles e cuantificables os obxectivos.

A pegada de carbono do ciclo de vida dun produto mide as emisións totais de gases de efecto invernadoiro xeradas por un produto, desde a extracción de materias primas ata o final da súa vida útil. Mídese en equivalentes de dióxido de carbono (CO2 e).

A Lista Europea de Residuos (LER) é unha lista harmonizada de residuos. Os distintos tipos de residuos da lista clasifícanse mediante códigos de seis díxitos. Os capítulos (catro cifras) e os subcapítulos (dúas cifras) definen os tipos de actividades que xeran residuos.

Tomando por exemplo o código “04 02 22”, veremos que “04” corresponde ao capítulo “Residuos das industrias do coiro, peletería e téxtil”, “02” identifica o subcapítulo “Residuos da industria téxtil”, “22 ” é o código correspondente aos residuos de fibra téxtil procesados.

A través da dilixencia debida ou do proceso de dilixencia debida, as empresas poden identificar, previr, mitigar e explicar como abordan os seus efectos adversos reais e potenciais. Podes consultar a Directiva de Due Diligence da UE para empresas aquí.

A economía circular é un sistema no que os materiais nunca se converten en residuos e se devolven á natureza. Nunha economía circular, os produtos e materiais mantéñense en circulación mediante procesos como o mantemento, a reutilización, a renovación, a remanufacturación, a reciclaxe e a compostaxe.

Emprégase como alternativa ao modelo económico lineal tradicional, baseado principalmente no concepto de “usar e tirar”, que require grandes cantidades de materiais e enerxía.

Trátase dunha comunicación para o exercicio da actividade, dirixida ao órgano competente en materia ambiental da Comunidade Autónoma en que radique o centro, mediante procedementos establecidos. Nesta comunicación, o produtor deberá indicar os residuos que se eliminarán como consecuencia da súa actividade, as cantidades anuais aproximadas e os colectores que se enviarán.

Este trámite é obrigatorio para os produtores de residuos perigosos e tamén para aqueles que xeran máis de 1.000 toneladas de residuos non perigosos.

Ou o acrónimo E3L significa Environmental Electronic Exchange Language. Trátase dunha linguaxe informática utilizada para intercambiar datos entre as distintas plataformas electrónicas implicadas na xestión de residuos en España.

Coa entrada en vigor do RD 553/2020 de transferencia de residuos, é obrigatorio utilizar as versións máis recentes de E3L. O máis moderno é o 3.4.

O número de identificación ambiental (NIMA) é un código utilizado a nivel estatal, asignado pola Comunidade Autónoma para identificar os centros inscritos como produtores e/ou xestores de residuos segundo a Lei 07/2022 de Residuos e Solos Contaminados.

Así mesmo, un NIF está asociado a unha empresa, ou NIMA está asociado a un centro. Enténdese por Centro unha ou varias instalacións sometidas a distintas autorizacións ou rexistros, situadas nun mesmo lugar e cuxo titular sexa a mesma persoa física ou xurídica. O NIMA está formado por dez díxitos: os dous primeiros corresponden ao código INE da provincia e os dous restantes son números asignados pola Comunidade Autónoma.

Este número atribúese en función de tres factores:

- Titular da autorización da instalación ou centro. Identificado polo seu NIF.

- Localización da instalación ou centro. Identificado polas súas coordenadas UTM.

- Actividade principal do centro. Identificado a través do CNAE.

O obxectivo dos ODS é abordar problemas globais como a pobreza extrema e a emerxencia climática. Forman parte da Axenda 2030 e están formadas por 17 obxectivos que á súa vez se dividen en 169 metas, a cumprir no ano 2030.

O "Target 55" é un paquete de propostas que buscan proporcionar un marco coherente e equilibrado para acadar os obxectivos climáticos da UE. O seu nome refírese á redución das emisións no polo en menos do 55% que na UE fixada para 2030.

De conformidade co Real decreto de transferencias (RD 553/2020), o operador de transferencia será considerado polo operador de transferencia a unha persoa física ou xurídica que organice o traslado de residuos. Como norma xeral, o operador será o produtor de dous residuos.

Tamén poden ser:

- O xestor dun almacén de recollida, cando agrupa pequenas cantidades do mesmo tipo de residuos nun só vehículo, para o seu posterior traslado a unha instalación de tratamento desde o seu almacén.

- Un axente ou distribuidor de residuos, previamente autorizado por escrito por dous operadores anteriores da lista.

O Pacto Verde Europeo é un paquete de iniciativas políticas creados co obxectivo de liderar á UE no camiño cara a unha transición ecolóxica para acadar a neutralidade climática para 2050. A Comisión lanzou o Pacto Verde Europeo no 2019.

É un concepto empregado dentro da política da Unión Europea que se resume no principio de "quen contamina paga". Establécese que dous produtores deben facerse cargo dos residuos que estes produtos eliminarán unha vez utilizados, xa sexa en envases ou envases, tanto de uso doméstico como industrial.

Ata agora, en España era obrigatorio só para aparellos eléctricos e electrónicos, baterías e acumuladores, vehículos, embalaxes, pneumáticos e aceites minerais. Non obstante, a entrada en vigor da Lei de Residuos e Solos Contaminados (Lei 7/2022) reforzou o ámbito de responsabilidade, aumentando o ámbito das obrigas entre os distintos produtores.

Durante décadas, o modelo de responsabilidade na xestión dos residuos na normativa española denomínase "responsabilidade delegada" que establece que a responsabilidade do produtor ou usuario dos residuos remata cando se entregan a un distribuidor para o seu posterior tratamento, ou a un residuo de xestión de residuos. entidade.tratamento autorizado e documentado.

Este modelo resultou insuficiente xa que non garante a correcta xestión dos residuos nin permite controlar a súa trazabilidade. A propia Unión Europea recomendou a España substituír este réxime de delegación por un modelo de "responsabilidade compartida", seguindo o exemplo de países como Francia, Alemaña ou Reino Unido.

O réxime compartido regula que o produtor de residuos comparte a responsabilidade do destino final de dous residuos, aínda que sexan xestionados por axentes intermedios. Esta medida promove un efecto de autorregulación entre os actores da cadea dos residuos, de xeito que os produtores buscarán os mellores tratamentos existentes para os seus residuos, e a correcta xestión dos mesmos está ligada á súa valorización ou eliminación definitiva.

A Lei 07/2022 establece a responsabilidade compartida, de tal xeito que non é necesario entregar os residuos a unha distribuidora ou a un procesador intermedio, senón que o produtor debe garantir que todos os residuos van ao tratamento final.

Un Saas ou Software as a Service é un programa informático que permite aos seus usuarios conectarse e utilizar as súas solucións de forma centralizada na nube, a través dun modelo de pago por uso.

O termo "software na nube" fai referencia a aqueles programas informáticos que, como Teixo, se executan desde Internet. Este tipo de aplicacións non están aloxadas nun só ordenador, senón nunha rede de servidores.

Trátase dun documento electrónico integrado en Teixo que ten validez legal. Funciona de acordo co eIDAS, regulamento europeo 910/2014 que establece normas legais e de seguridade para a correcta identificación electrónica da natureza. Na práctica, este tipo de documentación permite aos usuarios de Teixo colaborar aínda máis na xestión diaria da súa documentación ambiental e comercial.

Ademais, é un sistema de almacenamento seguro porque, unha vez almacenados os documentos, son inalterables e consérvanse e arquivan cumprindo protocolos estritos.

Supoña presentar dous documentos de transferencia electrónica de residuos aos órganos competentes a través das plataformas ambientais correspondentes.

A valorización de residuos é un proceso que implica a recuperación e utilización de recursos, enerxía ou materiais útiles procedentes dos residuos. O seu obxectivo é darlle valor adicional aos residuos en lugar de eliminalos de forma convencional. Existen dous tipos de valorización: xeración de enerxía ou valorización de materiais.

A extensión .xml identifica o formato de ficheiro elixir que utiliza a Administración para o intercambio de información sobre residuos. Os ficheiros que cargues ás plataformas ambientais usan este formato. Existen varias versións do formato xml.